جربت مرة ما تخافش من السعادة

مش عارفة ليه دايما الناس لما بتفرح بتخاف

يمكن بتخاف للحظات السعادة دى تنتهى بسرعة وللأسف هما بكده بيضيعوها بمزاجهم فى تفكيرهم فى الخوف وبيفوقوا بعد ما بتخلص اللحظات دى وبعدها لو حصل أى حاجة لا قدرالله يقولوا للى حواليهم شوفوا مش قلت لكم أنا كان قلبى حاسس وخايف وأحساسى طلع صح

أحساس إيه بقى اللى طلع صح

هو مش المفروض أننا بشر وعايشين فى دنيا فيها الحلو والوحش والسعادة والحزن يعنى أكيد هنمر بلحظات سعادة ولحظات حزن وحاجات كويسة وحاجات وحشة

يبقى مش غريب لو مثلا حصلت حاجة وفرحتنا قوى وبعدها بيوم ولا يومين حصل أى حاجة وحشة لأننا عايشين فى دنيا مش فى جنه

ولكن للأسف أحنا اللى بنضيع لحظات السعادة والفرح وبنقتلها بسبب خوفنا من اللى جاى ويا سلام بقى بنعيش لحظات الحزن بدقة وأخلاص قوى وكل واحد كده يبص جوه نفسه لما بتحصل حاجة تزعله هتلاقيه بيعيش الجو الحزين قوى ويتمادى فى حزنه ولكن لما تحصل حاجة تفرحه يادوب شوية كده يفرح وبعدين يفضل خايف من اللى جاى

تقريبا ماعندناش ثقافة الأستمتاع بالسعادة

أحنا لية بنتسعجل الحاجات الوحشة

عايزة الناس تقولى هل فعلا بتخافوا من لحظات السعادة والفرح ولا بتحاولوا تعيشوها صح ؟

وليه أصلا بتخافوا منها وبتضيعوها بالخوف ده ؟